Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Loveletter to nobody

Η καρδιά μου μούδιασε επιτέλους.
Την πότισα με αλκοόλ κι εκείνη τσαλαβούτισε ικανοποιημένη στα τοξικά νερά του.


Θέλω μια απόδειξη ότι υπήρξες.
Ήρθες κι έφυγες μέσα στη μαύρη νύχτα. Θέλω μία απόδειξη οτί δεν ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου.
Υπάρχει μόνο ένα ίχνος παραβίασης στο χώρο μου -ένα κουρέλι δίπλα στο παράθυρο-. Δεν μου αρκεί, δεν αποδεικνύει κάτι.
Θα στο ξαναζητήσω. Θέλω μια απόδειξη ότι ήσουν εσύ και ήσουν εδώ.
Ρωτάω όλο τον κόσμο για σένα. Μοιάζει λες και δεν έχω κανένα όλο νέο, κανέναν άλλο προβληματισμό. Με βλέπουν και με ρωτούν αν νιώθω καλύτερα. Πάντα γελάω και τους λέω οτί δεν με νοιάζει πια.
Ξέρεις, μου λένε πως συχνάζουμε στα ίδια μέρη. Κι όμως είναι αδύνατον. Πάντα σε ψάχνω και ποτέ δεν είσαι εκεί.
Ήταν λες και συναντηθήκαμε σε όνειρο και τώρα δεν σε αναγνωρίζω στο δρόμο, ούτε με βλέπεις εσύ, είτε διασταυρώνονται οι πορείες μας, είτε όχι.
Το βρίσκω άδικο. Έχω στο μυαλό μου μια λίστα με αγνώστους που σου μοιάζουν. Με ανθρώπους που απο μακριά θυμίζουν κάτι απο σένα (μα δεν είναι αρκετό). Με ανθρώπους που άθελα τους κάνουν την καρδιά μου να σταματήσει για λίγο.
-έχω και μια άλλη λίστα για αυτήν-

Στιγμή διαύγειας.
Δεν μου αρκεί κανένας και τίποτα πια. Είσαι πλέον τόσο μεγάλο θέμα που δεν μου αρκείς ούτε εσύ.
Δεν είσαι εσύ. Είσαι αυτό που σε έκανα όλες αυτές τις μέρες.
Εγώ, συγγνώμη.









Μετρούσα 9 μέρες πια.
Την επόμενη μέρα τον είδα. Περπατούσε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ήταν ο πιο όμορφος άνθρωπος της Place de l'Université.
                                                                                                          Ε.