Μισώ αυτές τις παλιόγριες της πολυκατοικίας μου που με κοιτάνε με αυτό το βλέμμα "βάζεις άντρες στο σπίτι σου" και δεν με περιμένουν να μπω κι εγω στο ασανσέρ ενώ χωράμε κι είμαι ένα βήμα μακριά.
Οι παλιοί μου φίλοι με ρωτάνε πως τα πάμε και δεν ξέρω τι να τους πω. Θέλω να φωνάξω μες στο αυτί σου, να ξεθυμάνω αλλά μόνο να μουρμουρίζω γκρινιάρικα καταφέρνω και φαίνεται σαν να έχεις δίκιο στο τέλος (παρ'όλο που λες το αντίθετο, εγώ έτσι το νιώθω). Αν μπορούσα να κάνω αυτό το Magic Box σάουντρακ της ημέρας μου, θα το έκανα. Κουράζομαι που δεν είμαι ακόμα αυτή που θέλω (πόσο μάλλον που δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ) "100 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε, 100 ταινίες που πρέπει να δείτε, 100 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε." θέλω 100 χιλιάδες ζωές ακόμα. Δεν προλαβαίνω, αγάπη μου. Σε μισώ και με μισώ. Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι. Γιατί πρέπει να γινόμαστε σκουπίδια για να εκτιμήσεις ότι είμαστε εντάξει; Σε κάθε καβγά αφήνω κι από ένα κομμάτι, χωρίς να το καταλάβεις. (Δεν ήθελα να ξαναθίξω το θέμα εκμετάλλευση, συγγνώμη.) Κι έρχεται κι η ζωή μου και γεμίζει με καινούριους ανθρώπους (δεν χωράνε όλοι εδώ και κάποιοι από το παρελθόν μένουν πίσω αθελά μου) και είναι από αυτή τη χώρα, από την άλλη κι από την παρ'άλλη. Ξέρεις, φέρνουν μελαγχολία αυτοί οι άνθρωποι γιατί συνδέονται με την ιδέα του εφήμερου. Για πόσο θα σε θυμούνται και θα τους θυμάσαι οι άνθρωποι-ταξιδιώτες;
Επιλέγω να χάνω τη ζωή μου στις ευκολίες μου. Είναι απόφαση συνεδητή. Μπορώ να φτιάχνω συνέχεια το μαγικό μου πρόγραμμα και να οργανώνω τη ζωή μου υπεύθυνα, μπορώ και να κοιτάζω (δεν θα πω "τον τοίχο") το πρόγραμμα να παίρνει δική του μορφή.
Κουράστηκα και να συγκρίνομαι με τη μία και με την άλλη. (Να πάνε όλες "στο καλό", μαζί κι εγώ που μπαίνω στη διαδικασία.)
Έπρεπε να πάω Θεσσαλονίκη αυτή την εβδομάδα αλλά το πρόγραμμα (πλέον μισώ αυτή τη λέξη) δεν μου επιτρέπει καμία αλλαγή. Έχω αρχίσει να ερωτεύομαι την Αθήνα και όλους τους τραγουδιστές που φέρνει στην πόλη αυτή που έχω ξεμείνει.
Βαζω ένα ζεστό πανωφόρι και τα καινούρια μου ακουστικά, θα ανέβω στο ποδήλατο κι ας με βγάλει όπου θέλει.
Ε.
Οι παλιοί μου φίλοι με ρωτάνε πως τα πάμε και δεν ξέρω τι να τους πω. Θέλω να φωνάξω μες στο αυτί σου, να ξεθυμάνω αλλά μόνο να μουρμουρίζω γκρινιάρικα καταφέρνω και φαίνεται σαν να έχεις δίκιο στο τέλος (παρ'όλο που λες το αντίθετο, εγώ έτσι το νιώθω). Αν μπορούσα να κάνω αυτό το Magic Box σάουντρακ της ημέρας μου, θα το έκανα. Κουράζομαι που δεν είμαι ακόμα αυτή που θέλω (πόσο μάλλον που δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ) "100 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε, 100 ταινίες που πρέπει να δείτε, 100 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε." θέλω 100 χιλιάδες ζωές ακόμα. Δεν προλαβαίνω, αγάπη μου. Σε μισώ και με μισώ. Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι. Γιατί πρέπει να γινόμαστε σκουπίδια για να εκτιμήσεις ότι είμαστε εντάξει; Σε κάθε καβγά αφήνω κι από ένα κομμάτι, χωρίς να το καταλάβεις. (Δεν ήθελα να ξαναθίξω το θέμα εκμετάλλευση, συγγνώμη.) Κι έρχεται κι η ζωή μου και γεμίζει με καινούριους ανθρώπους (δεν χωράνε όλοι εδώ και κάποιοι από το παρελθόν μένουν πίσω αθελά μου) και είναι από αυτή τη χώρα, από την άλλη κι από την παρ'άλλη. Ξέρεις, φέρνουν μελαγχολία αυτοί οι άνθρωποι γιατί συνδέονται με την ιδέα του εφήμερου. Για πόσο θα σε θυμούνται και θα τους θυμάσαι οι άνθρωποι-ταξιδιώτες;
Επιλέγω να χάνω τη ζωή μου στις ευκολίες μου. Είναι απόφαση συνεδητή. Μπορώ να φτιάχνω συνέχεια το μαγικό μου πρόγραμμα και να οργανώνω τη ζωή μου υπεύθυνα, μπορώ και να κοιτάζω (δεν θα πω "τον τοίχο") το πρόγραμμα να παίρνει δική του μορφή.
Κουράστηκα και να συγκρίνομαι με τη μία και με την άλλη. (Να πάνε όλες "στο καλό", μαζί κι εγώ που μπαίνω στη διαδικασία.)
Έπρεπε να πάω Θεσσαλονίκη αυτή την εβδομάδα αλλά το πρόγραμμα (πλέον μισώ αυτή τη λέξη) δεν μου επιτρέπει καμία αλλαγή. Έχω αρχίσει να ερωτεύομαι την Αθήνα και όλους τους τραγουδιστές που φέρνει στην πόλη αυτή που έχω ξεμείνει.
Βαζω ένα ζεστό πανωφόρι και τα καινούρια μου ακουστικά, θα ανέβω στο ποδήλατο κι ας με βγάλει όπου θέλει.
Ε.
