Τιποτα σημαντικο.

Ωστε φευγω ετσι απλα,ε; Να,ειναι που ηλπιζα οτι θα τα λεγαμε λιγο. Οχι,οχι, μην φαναστεις,τιποτα πιεστικο ή επισημο. να,οπως εκεινες τις φορες που γυρνουσαμε οι δυο μας σπιτι και χανομασταν στη διαδρομη, ξεχνουσαμε το δρομο κι απλα πηγαιναμε; ξερω πως τοτε δεν θελαμε να φτασουμε πουθενα. ξερω πως τοτε ειχε οντως σημασια η διαδρομη. αλλα τωρα..να,τα πραγματα αλλαξαν και δεν μπορουμε. ειναι κι εμενα που φωναζουν οι δικοι μωρε,ξερεις. ναι, θυμασαι; καθε φορα μας διεκοπταν πανω σε κατι, για να μου φωναξουν λιγο που δεν επεστρεψα ακομα. κι εγω το κλεινα θυμωμενα κι εσυ επεμενες να τους μιλησεις. πιστευες οντως οτι θα τους επειθες και εγω σου ελεγα δεν πειραζει,ασ'τους να λενε. κι υστερα γελουσαμε. ξεχασες τι ωραια που γελουσαμε μαζι; καθε φορα που ειμαι μαζι σου γελαω αμηχανα. στο ειπα ποτε αυτο; πως νοιωθω αλλη; αλλα συγγνωμη, φλυαρω, ξερω, δεν προλαβαινουμε, πρεπει να φυγω. παντως,ηθελα να τα πουμε, κριμα. ηθελα, να..να σε αγκαλιασω χωρις να ντρεπομαι που κοιτανε, να πουμε πραγματικα τα νεα μας. αλλα φευγω ε; ναι, συγγνωμη, που σε καθυστερω. πρεπει να γυρισεις και στα παιδια, ξερω. μονο, κοιτα να προσεχεις,ε; ποτε δεν θα εχω αρκετα λογια να αγγιζω στο μυαλο σου. εισαι "μου", εισαι ολα τα δικα μου πραγματα. ολα αυτα με τα οποια δεθηκα απο παιδι. δεν μπορω να φυγω,συγγνωμη. ξερω με περιμενουν και σε περιμενουν αλλα..συγγνωμη. δεν ξερω τι με πιανει καθε φορα που φευγω, που ξερεις..συγγνωμη, τρεμω; ειμαι αληθεια εγω που τρεμω ετσι; μηπως τρεμεις κι εσυ; γιατι; μη..μην τρεμεις εσυ, σε παρακαλω.. ολα καλα θα ειναι. ξερω,θελεις το καλο μου μονο, θελεις να γελαω. γιατι ακουγεσαι ψευτικος καθε φορα; και..γιατι κλαιω; γαμωτο. συγγνωμη,δεν ηθελα να με δεις ετσι. θα ετρεχα στο αυτοκινητο που με περιμενει. θα ετρεχα νωριτερα αλλα, ποτε θα σε ξαναδω; δε σε χορταινω τωρα που φευγω. δεν ξερω.. ειμαι.. δεν μπορω να σταθω αλλο κοντα σου. λυγιζουν αυτα,ξερεις. πρεπει..πρεπει να φυγω. γεια. γεια σου τωρα. εχω αργησει παρα πολυ μαλλον. κορναρουν. κι οι φιλοι σου θα με μισουν τωρα. σκατα. καληνυχτα, ή καλη τυχη καλυτερα.. δεν προλαβαμε τιποτα,και τωρα παει. αλλα πρεπει να φυγω,ξερω. θα μιλαμε ή και οχι. αντιο.

                                                                                                   Ε.

Μας παρακολουθουν ετσι κι αλλιως

Εσυ, ο πιστευτος μεσα στους ψευτες, ο διπροσωπος ξενος, η συμπαθητικη κι αποκρουστικη σιλουετα των περιπατων μου στην πολη αυτη. ο πολυσυζητημενος, ο διφορουμενος και αβολος. που δεν θα περιμενα ποτε να σε αναφερω περα απο τα πλαισια του απαιτουμενου, που δεν θα φανταζομουν ποτε πως θα αφιερωνα εστω και μια στιγμη παραπανω απο τη συμβατικα αναγκαια.

Εσυ, ο χαμενος μεσα στους ψευτες, ο ονειροπαρμενος, ο πιο "κατα λαθος" ψευτης απ'όλους. ο ευχαριστος, ο παραξενος, ο μη προσεγγισιμος και ευαλωτος. που δεν φανταζομουν ποτε πως θα χρειαζομουν τοσο χρονο να υπεραναλυσω για να καταλαβω, που οσοι δεν προσπαθησαν να νιωσουν δεν θα μαθουν ποτε.

Και τελος, εσυ, ο ποιητης μεσα στους ψευτες, ο δικος μου επιλογος, ο πανταχου παρων και κατα κανονα απων. ο μυστηριωδης, ο ακατανοητος και προφανης. ο ενεργα συνειδητοποιημενος, ο κατα βαθος ωριμος και παιδικος, ο προθυμος. η γοητευτικη φιγουρα που φορα τη μασκα της αποπλανησης, ο φαινομενικα αθωος, ο ουσιαστικα επικινδυνος. ο ασυναρτητα τρομαγμενος και ατρομητος, ο μαγικος. που με επαιξες στα χαρτια, με το κεφαλι ψηλα, all in αυτη τη φορα και τελος. που συγχωρω και δεν συγχωρω, που αφιερωσα μικρους αιωνες και λεξεις. που θυμωνω κι αγαπω.


                                                                                                                   Ε.

Ξημερώνει

Δειξε μου τον τροπο και θα ακολουθησω. Δεν προσπαθησα ποτε μου πραγματικα και τωρα που το κανω, το πιεζω,το βιαζω. Εχω μια σταλα ανθρωπων σ'αυτο τον κοσμο και καταφερνω μονο να τους πνιγω. Δεν το θελω, δεν το ελεγχω. Προσποιουμαι μονο. Πως περναω καλα, πως το αντεχω, την πιεση, τις ανασφαλειες και την αγαπη τους.

"Δεν ειμαι καλα" γρηγορη ανασα, αποφασιστικη φωνη. με ταρακουνησε μεσα στον υπνο μου. "Μμ;" ανοιγω τα ματια μου, σηκωνεται και φευγει. "δεν ειμαι καλα." φωναζει τωρα απο το διαδρομο. " δεν, δεν με χωραει ο τοπος. ασφυκτιω. δεν χωραω στο σπιτι αυτο. τα πατζουρια. θελω να ανοιξω τα πατζουρια." παω να μουρμουρισω "ανοιξε τα" αλλα το κανει ηδη. ενος λεπτου ακινησια στην ατμοσφαιρα κι επειτα παλι γρηγορα βηματα. "δεν ειμαι καλα." αυτη τη φορα κλαιει. καθεται στο κρεβατι μου. τρεμει συγκορμος. τωρα ειναι σοβαρο. τωρα το καταλαβαινω. "τι ειναι γλυκιε μου; τι συμβαινει;" δεν μου απανταει. μονο με κοιταζει με τρελαμενα ματια. "ελα" τον παω στο σαλονι. του φτιαχνω ενα τσαι, του φερνω κατι να φαει. "δεν εχει τιποτα νοημα. δεν υπαρχει λογος να ζω" και δακρυα. δακρυα ασυγκρατητα. "να διαβασω κατι; ενα θεατρικο εργο; εχεις κατι να μου δωσεις;"  του δινω Υψεν. παιζουμε εναν διαλογο. το κλεινει. δεν του φτανει. παιρνει το Μονογραμμα και το ξαναρχιζει για πολλοστη φορα. δεν πρεπει.. τον ξερω. δεν του κανει καλο.  δακρυα. δακρυα. ενα γκριζοπρασινο ρυακι. τρεμει. τρεμει τοσο πολυ. σε καθε σελιδα χειροτερευει. αρπαζω το βιβλιο απ'τα χερια του. τον πιανω απ' τους ωμους. τον ταρακουναω εγω αυτη τη φορα. προσπαθω να τον νικησω. "συνελθε" τον παρακαλαω. "δεν εχει νοημα" πεφτει στην αγκαλια μου. κρυβει το κεφαλι του στα χερια μου "ηταν μονο ενα κακο ονειρο γλυκιε μου, ολα ειναι καλα τωρα. ολα ειναι καλα" αναφιλητα. "δεν προλαβαινω να κανω τιποτα. τα ονειρα μου θα χαθουν. δεν θα προλαβω" θρηνος. θρηνος αληθινος. "παιρνε ανασες σε παρακαλω. συγκεντρωσου στις αναπνοες σου" γροθιες που σφιγγουν. τον αγαπω. "δεν θελω να σε ξαναδω σ'αυτη την κατασταση" του ψιθυριζω. ηρεμια. επιτελους. αξιοσεβαστη και καθησυχαστικη. μενουμε ωρα ακινητοι. κοιμησου στην αγκαλια μου. "σ'ευχαριστω για ολα"

Επρεπε να εβλεπες τα ματια του σου λεω. τρελαμενα και αποκοσμα, γουρλωμενα, στοιχειωναν μεχρι και την ψυχη σου.

                                                                                                                Ε.