October, i'm in love

Μισώ αυτές τις παλιόγριες της πολυκατοικίας μου που με κοιτάνε με αυτό το βλέμμα "βάζεις άντρες στο σπίτι σου" και δεν με περιμένουν να μπω κι εγω στο ασανσέρ ενώ χωράμε κι είμαι ένα βήμα μακριά.
Οι παλιοί μου φίλοι με ρωτάνε πως τα πάμε και δεν ξέρω τι να τους πω. Θέλω να φωνάξω μες στο αυτί σου, να ξεθυμάνω αλλά μόνο να μουρμουρίζω γκρινιάρικα καταφέρνω και φαίνεται σαν να έχεις δίκιο στο τέλος (παρ'όλο που λες το αντίθετο, εγώ έτσι το νιώθω). Αν μπορούσα να κάνω αυτό το Magic Box σάουντρακ της ημέρας μου, θα το έκανα. Κουράζομαι που δεν είμαι ακόμα αυτή που θέλω (πόσο μάλλον που δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ) "100 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε, 100 ταινίες που πρέπει να δείτε, 100 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε." θέλω 100 χιλιάδες ζωές ακόμα. Δεν προλαβαίνω, αγάπη μου. Σε μισώ και με μισώ. Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι. Γιατί πρέπει να γινόμαστε σκουπίδια για να εκτιμήσεις ότι είμαστε εντάξει; Σε κάθε καβγά αφήνω κι από ένα κομμάτι, χωρίς να το καταλάβεις. (Δεν ήθελα να ξαναθίξω το θέμα εκμετάλλευση, συγγνώμη.) Κι έρχεται κι η ζωή μου και γεμίζει με καινούριους ανθρώπους (δεν χωράνε όλοι εδώ και κάποιοι από το παρελθόν μένουν πίσω αθελά μου) και είναι από αυτή τη χώρα, από την άλλη κι από την παρ'άλλη. Ξέρεις, φέρνουν μελαγχολία αυτοί οι άνθρωποι γιατί συνδέονται με την ιδέα του εφήμερου. Για πόσο θα σε θυμούνται και θα τους θυμάσαι οι άνθρωποι-ταξιδιώτες;
Επιλέγω να χάνω τη ζωή μου στις ευκολίες μου. Είναι απόφαση συνεδητή. Μπορώ να φτιάχνω συνέχεια το μαγικό μου πρόγραμμα και να οργανώνω τη ζωή μου υπεύθυνα, μπορώ και να κοιτάζω (δεν θα πω "τον τοίχο") το πρόγραμμα να παίρνει δική του μορφή.
Κουράστηκα και να συγκρίνομαι με τη μία και με την άλλη. (Να πάνε όλες "στο καλό", μαζί κι εγώ που μπαίνω στη διαδικασία.)
Έπρεπε να πάω Θεσσαλονίκη αυτή την εβδομάδα αλλά το πρόγραμμα (πλέον μισώ αυτή τη λέξη) δεν μου επιτρέπει καμία αλλαγή. Έχω αρχίσει να ερωτεύομαι την Αθήνα και όλους τους τραγουδιστές που φέρνει στην πόλη αυτή που έχω ξεμείνει.
Βαζω ένα ζεστό πανωφόρι και τα καινούρια μου ακουστικά, θα ανέβω στο ποδήλατο κι ας με βγάλει όπου θέλει.

                                                                                         Ε.

 Η ανόητη καρδιά ερωτέτηκε πάλι, την πιο μακρινή την πιο άγνωστη γη
και τίποτα πια δεν της φτάνει

                                                                                                         Ε.

Βόλτα στο πάρκο

Ανά τους αιώνες, όταν το πεζοδρόμιο ήταν χορτάρι, όταν ήταν βάλτος, την εποχή των χαυλιόδοντων και των μαμούθ, την εποχή της σιωπηλής ανατολής, η τσακισμένη γυναίκα -γιατί φορούσε φούστα- με το δεξί χέρι απλωμένο και το αριστερό σφιγμένο στο πλευρό της, στεκόταν και τραγουδούσε για την αγάπη -μια αγάπη που κρατάει ένα εκατομμύριο χρόνια, και τραγουδούσε για την αγάπη που θα νικήσει, και πριν από εκατομμύρια χρόνια, ο αγαπημένος της, που ήταν νεκρός αυτούς τους αιώνες, είχε περπατήσει, τραγούδησε παθιάρικα, μαζί της τον Μάη· αλλά καθώς περνούσαν οι αιώνες, που ήταν μεγάλοι σαν ημέρες καλοκαιρινές και φλεγόμενοι, θυμόταν, σαν τα κατακόκκινα άνθη που τα λένε αστέρια, εκείνος χάθηκε· το πελώριο δρεπάνι του Χάρου είχε θερίσει εκείνους τους τρομερούς λόφους κι όταν τελικά απόθεσε το κάτασπρο, απίστευτα γέρικο κεφάλι της στη γη, που έγινε τώρα ένα κομμάτι πάγος, ικέτευσε τους θεούς ν'αφήσουν στο πλάι της ένα μπουκέτο μοβ ρείκια, εκεί στο μνήμα της που χάιδευν οι τελευταίες αχτίδες του τελευταίου ήλιου· γιατί τότε θα τελείωνε το πανηγύρι του σύμπαντος.

Η κυρία Νταλογουέι
Βιρτζίνια Γούλφ

                                                                                                Ε.

"θελω να φυγω" ελεγε το δεξι ημισφαιριο, "θελω να φυγω" και το αριστερο. δεν υπηρχε τιποτα να με κραταει

αυτες οι μερες κυλουσαν πολυ αργα. κολλουσαν πανω σου σαν την υγρασια αυτης της βρωμοπολης. σερνονταν και δεν ηταν αξιοσημιωτες για κανεναν.
αυτες οι μερες ετρεχαν με τρελη ταχυτητα κι ολο επιταχυναν ως το τελος. αλλαζαν οι μερες στο ημερολογιο σαν να επαιζε ενα παιδακι με τους αριθμους και τις εικονες τους.
αυτες τις μερες τις ενιωθα σαν παγιδευμενη σε ενα απο αυτα τα ονειρα που εχουν δει ολοι. αυτα που τρεχεις και τρεχεις να προλαβεις το οτιδηποτε "κατι" και δεν προλαβαινεις. τα ποδια σου δεν προλαβαινουν. δεν ανταποκρινονται. δεν μπορουν να κινηθουν τοσο γρηγορα οσο πρεπει. ο χρονος παει τοσο αργα που παρακολουθεις τον εαυτο σου σε μια υστατη στιγμη τελειωτικης προσπαθειας να δραπετευσει. στεγνος και προκαταδικασμενος να χαθει.


(διαβαζω παλι το βιβλιο που με κανει να αισθανομαι τιποτα.)
                                                                                 
                                                                                                              Ε.

No image available

Το αιμα εχει τη γευση και τη μυρωδια της σκουριας. δεν με θυμαμαι να γλυφω ή να μυριζω σκουρια,κι ομως το αιμα εχει αυτη την ταυτοτητα. τρεχει απ'τη μυτη μου, κατεβαινει στο λαιμο μου και ειναι σαν σκουριασμενο μεταλλο. παω στοιχημα οτι ειστε ολοι ακομη εκει,στα σκαλοπατια της εκκλησιας και λογομαχειτε για τον ερωτα. βαρεθηκα με αυτο το θεμα. κουραστηκα να το συζηταω και να προσπαθω να καταλαβω. δεν υπαρχει τιποτα να καταλαβω. δεν ειναι θεμα προς κατανοηση. ετσι κι αλλιως ειμαι ξεροκεφαλη,δεν δεχομαι να συζηταω. μονο τσακωνομαι. ελεγα πως θα το λυσω αυτο με τον εαυτο μου αλλα ειναι ανωφελο. τα παραταω παντα πολυ ευκολα. το αφησα λοιπον στους πολιτισμενους κι εφυγα. ετσι κι αλλιως σε λιγες μερες δε θα με νοιαζει τιποτα. θα εχω το ηρεμηστικο μου δεμενο στο πλαι μου. δεν υπαρχουν πολλα να ζητησω περα απο εσενα. και για σενα; Τι να πω για σενα που να μην εχω ξαναπει; ολα πολυ συμβατικα και περιγραφικα. κοινοτυπα. συγκεντρωνομαι στις σταγονες που πεφτουν με ενα ελαφρο "παφ" και σχηματιζουν μικρουλια ρυακια. μια, δυο, τρεις. αραγε μιλατε ακομα; μετραω τις μερες αναμονης μου ακομα. μια, δυο. το μυαλο μου φαινεται ασυναρτητα δομημενο,οπως ολα τα μυαλα. εξαιρετικα. τεσσερις, πεντε. παει καιρος που προσπαθησα να γραψω κατω τι σκεφτομουν και τωρα φαινεται ξεκαθαρα γιατι.

                                                                                                           Ε.

Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε

(Άλλος ένας χρόνος βάρυνε τις πλάτες μου, σαν παλτό με παραγεμισμένες τσέπες. Καμία γιορτή για εμάς, τους αποτραβηγμένους, κανένας ενθουσιασμός.)

Κλειδωσε την πορτα σου, γιατι ερχονται για μας. Μεινε οσο πιο μακρια μπορεις απο τον κοσμο. Οι φιλοι μου εγιναν πουλια, τους πηρε μακρια καποια νοσταλγια κι αναβιωνουν μαγεμενοι, ερωτες του παρελθοντος. Οσοι εμειναν τρεμοπαιζουν ακομα με τις φτερουγες τους απειραχτες στο πλαι μου. Δεν με αφησαν να εξηγησω. Μου πηραν το δικαιωμα λες και ηξεραν πως δεν ειχα τιποτα να πω.


                                                                                                      Ε.

Προσαρμογέας

Δεν πειραζει. Μεινε ακινητη. Ο θυμος ερχεται και φευγει. Η ζηλια παραμονευει στη γωνια, αλλα αν μεινεις ακινητη σε προσπερναει σχεδον ανωδυνα. Δεν εχεις το δικαιωμα της επικρατησης σε ολους. Δεν εχεις το δικαιωμα της επιβολης. κι αν κουραστηκες να προσπαθεις συνεχεια να τους κερδισεις "τιμια", μεινε ακινητη. σταματα τη φωτια κι αναπνευσε.

                                                                                           Ε.

Τιποτα σημαντικο.

Ωστε φευγω ετσι απλα,ε; Να,ειναι που ηλπιζα οτι θα τα λεγαμε λιγο. Οχι,οχι, μην φαναστεις,τιποτα πιεστικο ή επισημο. να,οπως εκεινες τις φορες που γυρνουσαμε οι δυο μας σπιτι και χανομασταν στη διαδρομη, ξεχνουσαμε το δρομο κι απλα πηγαιναμε; ξερω πως τοτε δεν θελαμε να φτασουμε πουθενα. ξερω πως τοτε ειχε οντως σημασια η διαδρομη. αλλα τωρα..να,τα πραγματα αλλαξαν και δεν μπορουμε. ειναι κι εμενα που φωναζουν οι δικοι μωρε,ξερεις. ναι, θυμασαι; καθε φορα μας διεκοπταν πανω σε κατι, για να μου φωναξουν λιγο που δεν επεστρεψα ακομα. κι εγω το κλεινα θυμωμενα κι εσυ επεμενες να τους μιλησεις. πιστευες οντως οτι θα τους επειθες και εγω σου ελεγα δεν πειραζει,ασ'τους να λενε. κι υστερα γελουσαμε. ξεχασες τι ωραια που γελουσαμε μαζι; καθε φορα που ειμαι μαζι σου γελαω αμηχανα. στο ειπα ποτε αυτο; πως νοιωθω αλλη; αλλα συγγνωμη, φλυαρω, ξερω, δεν προλαβαινουμε, πρεπει να φυγω. παντως,ηθελα να τα πουμε, κριμα. ηθελα, να..να σε αγκαλιασω χωρις να ντρεπομαι που κοιτανε, να πουμε πραγματικα τα νεα μας. αλλα φευγω ε; ναι, συγγνωμη, που σε καθυστερω. πρεπει να γυρισεις και στα παιδια, ξερω. μονο, κοιτα να προσεχεις,ε; ποτε δεν θα εχω αρκετα λογια να αγγιζω στο μυαλο σου. εισαι "μου", εισαι ολα τα δικα μου πραγματα. ολα αυτα με τα οποια δεθηκα απο παιδι. δεν μπορω να φυγω,συγγνωμη. ξερω με περιμενουν και σε περιμενουν αλλα..συγγνωμη. δεν ξερω τι με πιανει καθε φορα που φευγω, που ξερεις..συγγνωμη, τρεμω; ειμαι αληθεια εγω που τρεμω ετσι; μηπως τρεμεις κι εσυ; γιατι; μη..μην τρεμεις εσυ, σε παρακαλω.. ολα καλα θα ειναι. ξερω,θελεις το καλο μου μονο, θελεις να γελαω. γιατι ακουγεσαι ψευτικος καθε φορα; και..γιατι κλαιω; γαμωτο. συγγνωμη,δεν ηθελα να με δεις ετσι. θα ετρεχα στο αυτοκινητο που με περιμενει. θα ετρεχα νωριτερα αλλα, ποτε θα σε ξαναδω; δε σε χορταινω τωρα που φευγω. δεν ξερω.. ειμαι.. δεν μπορω να σταθω αλλο κοντα σου. λυγιζουν αυτα,ξερεις. πρεπει..πρεπει να φυγω. γεια. γεια σου τωρα. εχω αργησει παρα πολυ μαλλον. κορναρουν. κι οι φιλοι σου θα με μισουν τωρα. σκατα. καληνυχτα, ή καλη τυχη καλυτερα.. δεν προλαβαμε τιποτα,και τωρα παει. αλλα πρεπει να φυγω,ξερω. θα μιλαμε ή και οχι. αντιο.

                                                                                                   Ε.

Μας παρακολουθουν ετσι κι αλλιως

Εσυ, ο πιστευτος μεσα στους ψευτες, ο διπροσωπος ξενος, η συμπαθητικη κι αποκρουστικη σιλουετα των περιπατων μου στην πολη αυτη. ο πολυσυζητημενος, ο διφορουμενος και αβολος. που δεν θα περιμενα ποτε να σε αναφερω περα απο τα πλαισια του απαιτουμενου, που δεν θα φανταζομουν ποτε πως θα αφιερωνα εστω και μια στιγμη παραπανω απο τη συμβατικα αναγκαια.

Εσυ, ο χαμενος μεσα στους ψευτες, ο ονειροπαρμενος, ο πιο "κατα λαθος" ψευτης απ'όλους. ο ευχαριστος, ο παραξενος, ο μη προσεγγισιμος και ευαλωτος. που δεν φανταζομουν ποτε πως θα χρειαζομουν τοσο χρονο να υπεραναλυσω για να καταλαβω, που οσοι δεν προσπαθησαν να νιωσουν δεν θα μαθουν ποτε.

Και τελος, εσυ, ο ποιητης μεσα στους ψευτες, ο δικος μου επιλογος, ο πανταχου παρων και κατα κανονα απων. ο μυστηριωδης, ο ακατανοητος και προφανης. ο ενεργα συνειδητοποιημενος, ο κατα βαθος ωριμος και παιδικος, ο προθυμος. η γοητευτικη φιγουρα που φορα τη μασκα της αποπλανησης, ο φαινομενικα αθωος, ο ουσιαστικα επικινδυνος. ο ασυναρτητα τρομαγμενος και ατρομητος, ο μαγικος. που με επαιξες στα χαρτια, με το κεφαλι ψηλα, all in αυτη τη φορα και τελος. που συγχωρω και δεν συγχωρω, που αφιερωσα μικρους αιωνες και λεξεις. που θυμωνω κι αγαπω.


                                                                                                                   Ε.

Ξημερώνει

Δειξε μου τον τροπο και θα ακολουθησω. Δεν προσπαθησα ποτε μου πραγματικα και τωρα που το κανω, το πιεζω,το βιαζω. Εχω μια σταλα ανθρωπων σ'αυτο τον κοσμο και καταφερνω μονο να τους πνιγω. Δεν το θελω, δεν το ελεγχω. Προσποιουμαι μονο. Πως περναω καλα, πως το αντεχω, την πιεση, τις ανασφαλειες και την αγαπη τους.

"Δεν ειμαι καλα" γρηγορη ανασα, αποφασιστικη φωνη. με ταρακουνησε μεσα στον υπνο μου. "Μμ;" ανοιγω τα ματια μου, σηκωνεται και φευγει. "δεν ειμαι καλα." φωναζει τωρα απο το διαδρομο. " δεν, δεν με χωραει ο τοπος. ασφυκτιω. δεν χωραω στο σπιτι αυτο. τα πατζουρια. θελω να ανοιξω τα πατζουρια." παω να μουρμουρισω "ανοιξε τα" αλλα το κανει ηδη. ενος λεπτου ακινησια στην ατμοσφαιρα κι επειτα παλι γρηγορα βηματα. "δεν ειμαι καλα." αυτη τη φορα κλαιει. καθεται στο κρεβατι μου. τρεμει συγκορμος. τωρα ειναι σοβαρο. τωρα το καταλαβαινω. "τι ειναι γλυκιε μου; τι συμβαινει;" δεν μου απανταει. μονο με κοιταζει με τρελαμενα ματια. "ελα" τον παω στο σαλονι. του φτιαχνω ενα τσαι, του φερνω κατι να φαει. "δεν εχει τιποτα νοημα. δεν υπαρχει λογος να ζω" και δακρυα. δακρυα ασυγκρατητα. "να διαβασω κατι; ενα θεατρικο εργο; εχεις κατι να μου δωσεις;"  του δινω Υψεν. παιζουμε εναν διαλογο. το κλεινει. δεν του φτανει. παιρνει το Μονογραμμα και το ξαναρχιζει για πολλοστη φορα. δεν πρεπει.. τον ξερω. δεν του κανει καλο.  δακρυα. δακρυα. ενα γκριζοπρασινο ρυακι. τρεμει. τρεμει τοσο πολυ. σε καθε σελιδα χειροτερευει. αρπαζω το βιβλιο απ'τα χερια του. τον πιανω απ' τους ωμους. τον ταρακουναω εγω αυτη τη φορα. προσπαθω να τον νικησω. "συνελθε" τον παρακαλαω. "δεν εχει νοημα" πεφτει στην αγκαλια μου. κρυβει το κεφαλι του στα χερια μου "ηταν μονο ενα κακο ονειρο γλυκιε μου, ολα ειναι καλα τωρα. ολα ειναι καλα" αναφιλητα. "δεν προλαβαινω να κανω τιποτα. τα ονειρα μου θα χαθουν. δεν θα προλαβω" θρηνος. θρηνος αληθινος. "παιρνε ανασες σε παρακαλω. συγκεντρωσου στις αναπνοες σου" γροθιες που σφιγγουν. τον αγαπω. "δεν θελω να σε ξαναδω σ'αυτη την κατασταση" του ψιθυριζω. ηρεμια. επιτελους. αξιοσεβαστη και καθησυχαστικη. μενουμε ωρα ακινητοι. κοιμησου στην αγκαλια μου. "σ'ευχαριστω για ολα"

Επρεπε να εβλεπες τα ματια του σου λεω. τρελαμενα και αποκοσμα, γουρλωμενα, στοιχειωναν μεχρι και την ψυχη σου.

                                                                                                                Ε.

Θελω να γραψω κατι για σενα, για να το δεις και να χαμογελασεις, μα σε εχω χασει καπου στις δυσκολες συνθηκες μας και δεν ξερω τι σε κανει να γελας πια.
Μη μου ανησυχεις. Σ'αγαπω ακομα κι ετσι.

"χρωσταω μια συγγνωμη που σου δωσα τοσα προτου τα ζητησεις"
                                                 
                                                                                                      Ε.

Χαλασμένα συστήματα

Δεν έχει σημασία που ακούω τα βήματα σου να απομακρύνονται νευριασμένα και (ίσως) πληγωμένα, εγώ σταθερά σκληρή. Με αγέρωχο ύφος, θυμωμένη φωνή και γροθιές να σφίγγουν στα σταυρωμένα χέρια. Δεν έχει σημασία που μπορώ ακόμα να τα διορθώσω όλα, γιατί το πείσμα κυριαρχεί πάντα, με όποιον και να συγκριθεί. Δεν έχει σημασία αν θέλω.

Σήμερα θα κοιμηθώ με τον εγωισμό μου. Πάντα επίκαιρος, πάντα φλογερός και αήτητος, πάντα ολοδικός μου.


                                                                                                     Ε.

Όταν γεμίζω το μυαλό μου πράγματα, δεν έχεις χώρο να στριμώχνεσαι

Ακούω τη μουσική που σου αρέσει κάθε φορά που αισθάνομαι ένοχη. Με κάνει να σε ερωτεύομαι από την αρχή, ξανά και ξανά.
Αναβιώνει μπροστά στα μάτια μου η ανάμνηση εκείνων των άγιων ημερών. Έτσι, όταν νομίζω ότι ξεχνάω, αρπάζω μία ένεση σου και την καρφώνω στις φλέβες μου. Μετά κυλάς μέσα μου πάλι.

Ώσπου να σε αποβάλλω ξανά.
(24/12/13)





                                                                                                     Ε.

εννιά

άκου

Συνηθίζω

Εδώ όλοι λένε άσχημα πράγματα για σένα κι έχω κουραστεί να σε δικαιολογώ συνεχώς. Τους αφήνω να μιλάνε κι όταν είναι ανάγκη, κάνω νόημα με το κεφάλι ότι συμφωνώ. Με έπιασε, βλέπεις, αυτό το πράγμα πάλι. Αυτό που με πιάνει κάθε φορά στην ύστατη στιγμή. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να δικαιολογώ τον εαυτό μου σε λίγο που έπαψα να τους μιλάω και να τους νοιάζομαι.
Δεν ξέρω τι έχει μείνει μέσα μου για σένα. Θα ψάξω πάντως να το βρω και μέχρι τότε εσύ μείνε μακριά, ως συνήθως. Το ξέρουμε καλά αυτό το παιχνίδι. Οι κανόνες είναι εύκολοι για μας. Μη σε νοιάζει. Δεν ξέρω έτσι κι αλλιώς τι είναι αυτό που είδα σ' εσένα, αλλά κάθε φορά που σε βλέπω, το ξαναβρίσκω κάπως.
Και τώρα πια είναι αργά. Πες το σαν ψίθυρο στο αυτί μου. Είναι αργά σ' αυτόν τον κόσμο. Κοντά μεσάνυχτα.
Μα, αν θες ακόμα κάποιο φως, περίμενε την αυριανή καλημέρα.


Σου δίνω μόνο ένα αντίο και ένα φιλί.
Μη με ξεχάσεις αμέσως.

                                                                                          Ε.