Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ανώνυμος παραλήπτης




Πάρε από πάνω μου αυτή την ακινησία που μου κολλάει σαν αρρώστια και πέτα τη μακριά -μόνο εσύ μπορείς-. Πες μου πως όλα θα είναι διαφορετικά από αύριο. Οι αράχνες φτιάχνουν ιστούς αμφιβολίας πάλι στο κεφάλι μου κι όσο μένω σε αυτή τη κατάσταση πληθαίνουν. Πάρε το μακριά. Πάρ'το είπα! σε παρακαλώ. Τώρα. Γρήγορα, τώρα. Δεν ξέρω αν προλαβαίνεις. Κάν'το πριν πεθάνει ότι νόμιζα πως αγαπώ. Μπαίνεις στο μυαλό μου σαν εμμονή και φτιάχνεις το σπίτι σου σε κάθε διάδρομο -κάνε με να σε μισώ, ίσως τότε να νοιώσω καλύτερα- Η ζωή μου δεν έχει νόημα πάλι. Ότι είχα κλείσει μέσα μου, μου το 'φαγαν οι δρόμοι, το κατάπιαν τα στενά αυτής της πόλης. Ζω στα χαρτιά που μου θυμίζουν πως ήμουν, ζω σε κάτι στιγμές κλεισμένη και έπειτα τις καταστρέφω όσο τις επαναφέρω στην επιφάνεια. Ζω εκεί -δίπλα στη θάλασσα- σ'εκείνο το βράδυ που δεν έμεινα. Σ'αυτό το πάτωμα που καθόμασταν βρίσκομαι ακόμα, ψάξε με. Μες στα υπόγεια και σκοτεινά μέρη που με πήγαινες. Δίπλα σε φίλους, σε τραγούδια και γνωστούς. Μέσα στις λέξεις που δεν είπες. Μακριά απ'τη γαλάζια μοναξιά κι απ'την ομίχλη του δωματίου αυτού. Ασφυκτιώ από τις σκέψεις και τα δάκρυα που κράτησα, βοήθα με. Εσύ ότι ένοιωθες το μούδιαζες στο ποτό, κι εγώ αυτό να κάνω; Δώσε μου μια απάντηση,αν μπορείς. Μόνο να θρυμματίζομαι ξέρω. Δε θέλω να με πιέζουν, δε μπορώ να ανταποκρίνομαι σε ότι θέλουν κι απλά ραγίζω. Μόνο αυτό ξέρω να κάνω καλά, να ραγίζω. Εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι μ'αγαπάς; Εδώ πεθαίνω και γεννιέμαι άλλος άνθρωπος. Θα αγαπάς και ότι γίνομαι; Έχω γεμίσει το έξω μου με εκτονωμένη ενέργεια που έχω μέσα μου, πρέπει να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου τώρα, καταλαβαίνεις. Σε αφήνω.


Θα έλεγα "δική σου", μα έμαθα να μην είμαι κανενός
Ε.           

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

The one who died was you

Το δέρμα της καίει, το σώμα της τρέμει και η καρδιά της χορεύει τανγκο. Λες να πεθάνει; Πέθανε κανείς από αυτό; Δεν το πιστεύει και το λατρεύει την ίδια στιγμή. Ήταν απροσδόκητο και αξιολάτρευτο, αμήχανο και όμορφο. Πώς μοιάζει να αισθάνεσαι την ανταπόκριση; Έτσι είναι. Σαν να πραγματοποιείται μια ευχή που είχες κάνει πολύ καιρό πριν. Μια ευχή που έλαμπε και ακτινοβολούσε ζωή. Μια ευχή που άρχιζε με τον καιρό να ξεθωριάζει γιατί έπαβες κάποια στιγμή να την ταϊζεις ελπίδα. Μια ευχή που αναγεννήθηκε απ'τις στάχτες της -στάχτες κι απομεινάρια που είχαν το σχήμα της απόγνωσης-. Αμφέβαλλε για όλα. Αυτό ήταν αλλαγή. Είναι μουδιασμένη από αυτήν, περπατάει με δυσκολία, ανακατεύεται. Κι όλο ο φόβος μπαίνει μες στα σωθικά της, την ταρακουνά. Μην κάνεις κάτι και την τρομάξεις, μην πεις κάτι και απογοητευτεί. Θέλει να σε αγγίξει όπως την άγγιξες, να σε χαϊδέψει όπως τη χάιδεψες, να σε φιλήσει. Γιατί να φοβάται; Άραγε είναι πολύ αργά; (για εκείνη σίγουρα) Αλλά εσύ; Αποκλείεται να την αναζητάς όπως σε θέλει αυτή. Στο υπογράφω και αν θες. Αποκλείεται, δεν μπορεί. Αυτή πνίγεται, δεν τη βλέπεις; Μα,θα προσπαθήσει κι ας πονέσει όταν τελειώσει. Ποιός το περίμενε; -Καληνύχτα-
(24/8/12)

Ξεκίνησα να βάφω τη ζωή μου στο χρώμα σου -έτσι απλά- και τώρα με κάποιο τρόπο, είσαι παντού.
(1/12/13)





Το βλέμμα σου με ρωτάει επίμονα, υπομονετικά, φλεγόμενο. Δεν ξέρω τι να πω, μη μου ζητάς καμία έγκριση. Όσα κι αν θέλω θα τα αρνηθώ -με έπιασαν οι ενοχές μου πάλι-

Μη με κοιτάς μ'αυτά τα μάτια.
Έχει πάρει φωτιά ο αέρας, καίγεται ο κόσμος όλος.

E.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Petite mort

Ζήσε μέσα μου σαν τριαντάφυλλο κι ας σε φωνάζουνε αγκάθι.
Έμαθα να σε δέχομαι ανοιχτά κι ας με μαλώνουν αυτοί που "νοιάζονται".

"Είναι η στιγμή που απλά θέλεις να φύγεις από αυτά τα ίδια και επίπονα (πλέον) μέρη, να εξαφανιστείς στην οδύνη της νέας σου ζωής.
Να προχωρήσεις, με αποφασιστικότητα, να πετάξεις ένα τεράστιο απαγορευτικό στα παλιά -με μια γροθιά να ισοπεδώσεις όλα αυτά που σε σημάδεψαν-.
Είναι αυτή ακριβώς, η στιγμή που εμφανίζεται."

Και αυτοκαταστρεφόμαστε ξανά. Εγώ σκοτώνω εσένα κι εσύ εμένα.

                                                                                                 Τώρα μοιάζει λογικό.




Δεν ξέρω πια τι νιώθω για τους ανθρώπους. Το δηλητήριό σου τρέχει στις φλέβες μου, μουδιάζει το μυαλό μου. Όλα είναι διαφορετικά.

Σε μισώ απαλά,
    σε μισω απαλά,
         σε μισώ απαλά

Σ'αγαπάω σκληρά

Ε.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Φόρος τιμής

Είναι παράξενο, αλλά νομίζω μου λείπει. Ήρθε έτσι απλά, έμεινε σαν να ανήκε για πάντα εδώ και έφυγε όταν έλειπα. Τα συναισθήματά μου γι'αυτόν μπερδεμένα. Με ενοχλούσε που προσπαθούσε να γελάσει εις βάρος μου, με ενοχλούσε που δεν ήταν σαν τους ανθρώπους που ήθελα να με πλαισιώνουν, με ενοχλούσε που δεν καταλάβαινε. Μα, τον άφηνα να εισβάλλει στη ζωή που είχα, να με ρίχνει στο πάτωμα με ικετευτικά μάτια, να μου χαϊδεύει την πλάτη, τα χέρια, τα μαλλιά. Ήταν κάτι αναπάντεχο, που ούτε περίμενες ούτε ανυπομονούσες να 'ρθει, μα όταν έφτασε σε ξάφνιασε, σε προκάλεσε. Ίσως πάλι να συνήθισα γρήγορα την παρουσία του στο χώρο και τώρα που άδειασε τρομάζω. Ήθελα τόσο πολύ μια ιδιωτικότητα, μια ελευθερία κινήσεων που υποτίμησα τη συντροφιά του και τώρα το κλουβί μου δείχνει τεράστιο για ένα άτομο.
       και μην το πάρεις πάνω σου αυτό.
(13/12/12)






"Νίκησες" του είπα ξέπνοα κι εκείνος χαμογέλασε. Χαλάρωσε τη λαβή του και με ελευθέρωσε. Έμεινα εκεί κατάχαμα δίπλα του και γύρισα το σώμα μου στο πλάι (όσο πιο μακριά του μπορούσα). Έτριψα τους καρπούς μου και τον μίσησα που με πόνεσε. "Άντεξες πολύ" πέταξε με περιπαικτικό τόνο και έκανε να μ'αγκαλιάσει. Τίναξα το σώμα μου για να μ'αφήσει. "Φύγε." Η φωνή μου έβγαινε κοφτή και κουρασμένη. Έμεινε. Άρχισε να μου αγγίζει την πλάτη και σύρθηκε πλάι μου, εκμηδενίζοντας την απόσταση που έκτιζα με τόσο κόπο. Ήθελε κάτι από μένα και το έδειχνε συνέχεια. "Αυτή τη στιγμή θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω" κι όλο έφερνε μαλακά μαλακά το στόχο του πιο κοντά κι όλο του έπαιζα παιχνίδια μες στο σκοτάδι και του γυρνούσα την πλάτη και χανόμουνα. "Το ξέρεις πως δε θα γίνει τίποτα, έτσι;" και τον έκαιγα με τα μάτια μου κι εκείνος γελούσε αμήχανα. "Όχι, δεν το ξέρω" και με τρόμαζε όπως με πλησίαζε και έτρεμα. "Ούτε λίγο;" Μα πώς θα μπορούσα; "Ούτε λίγο." Ούτε τίποτα, ούτε ποτέ.
Έτσι για να μάθεις πως όταν βάζω κάτι στόχο, γίνεται. Που είμαι πεισματάρα και περήφανη, όπως λες. Που δεν έχεις καμία ελπίδα να τα καταφέρεις μ'εμένα, για να μη λες.

Ε.