Έλλειψη

Κάποιες φορές μόνο.

Κάποιες φορές σαν αυτή εύχομαι να είχα χωθεί όντως στη βαλίτσα σου όπως είχαμε πει τότε για πλάκα.

(27/4/13)

                                                                                                      Ε.

Για μια στιγμή πίστεψα όντως πως σ'αγαπάω

..μα, μετά η στιγμή πέρασε.
(19/4/13)

                                                                                                                    Ε.

Η κακή μου όραση

"Νομίζω πως έχω όφελος απ' την κακή μου όραση.
Εδώ και χρόνια δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις άλλων.
Έτσι, χωριστά απ' τους άλλους, κάνω τις δικές μου σκέψεις.
Διανοητικά, υποχρεώθηκα να τραφώ από την ίδια μου τη σάρκα.
Γράφω μόνο απ' την προσωπική μου εμπειρία.
Γράφω με αίμα.
Και η καλύτερη αλήθεια είναι η αιματηρή."

Μ.

Ανεπιθύμητος

Θα σε πετάξω μέσα σε ένα κάδο με ανεπιθύμητα, το αποφάσισα.
Θα σε κοιτάζω μόνο όταν θα θέλω να αισθανθώ σκουπίδι.
(15/4/13)

                                                                                                                         Ε.

Επιτέλους

Ήμουν στα σκοτάδια όταν εμφανίστηκε με κάτι βήματα δειλά. Ξαπλωμένη στους κρύους διαδρόμους και αβοήθητη, συνηθισμένη σε όλο αυτό (μα και πάλι έξω απ'τα νερά μου την ίδια στιγμή).
Του έκανα νόημα. Κάθισε πλάι μου και θυμάμαι αρχίσαμε να μιλάμε με κάτι φωνές που τις κατάπινε μια μουσική παράταιρη -διαφορετική από μας και τις ιστορίες που κουβαλούσαμε-.
Μόνο χαμογελούσαμε με παιδική ντροπή και γυαλιστερά βλέμματα. Και τα χαμόγελα σχηματίζονταν από χείλη διψασμένα -παρά το ποτό που τα άγγιζε τόση ώρα-. Κι ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. Τάχα τυχαία, τάχα αυθόρμητα. Μέχρι που η ανάσα του χάιδευε το πρόσωπό μου κι η μουσική χανόταν πίσω από τους χτύπους μιας καρδιάς που χτυπούσε για δύο. Μέχρι που τα βουητά του πλήθους παγιδεύονταν πίσω απ'τους τοίχους και οι απότομες αναπνοές μας συναγωνίζονταν μια το πάθος μια τη μέθη. Μέχρι που οι σκέψεις ούρλιαζαν "ή τώρα ή ποτέ" και οι αμφιβολίες, τα σωστά, τα λάθη και οι αναβολές δεν χωρούσαν ανάμεσά μας πια (γιατί καιγόμασταν).

Και τώρα μπορεί να είμαι μόνη μου σε ένα κρεβάτι ζεστό μακριά από χαμόγελα, διαδρόμους και φωνές, μα τα σεντόνια μου μυρίζουν σαν κι αυτόν κι αυτό είναι σίγουρα μια νίκη.
(8/4/13)

                                                                                                                           Ε.

Εκείνο το μέρος

Εγώ είμαι από ένα μέρος που μυρίζει λουλούδια. Είναι ζεστό και όμορφο, και τώρα εκεί είναι καλοκαίρι. Το βράδυ όταν βγαίνεις έξω μυρίζει βρεγμένο χώμα, από την υγρασία, και γιασεμί (ή νυχτολούλουδο, ακόμη να μάθω τι είναι) και νιώθεις τα πνευμόνια σου ν' ανοίγουν για να ρουφήξουν τη μυρωδιά. Πιο κάτω μυρίζει αλμύρα και ιώδιο, και νιώθω σπίτι.

Αυτό το μέρος είναι για όλα τα γούστα. Μα πιο πολύ για το δικό μου.

Σ' αυτό το μέρος υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε και τους αγαπώ, κι ένα σπίτι πάντα να με περιμένει. Το πιο όμορφο συναίσθημα μετά από το να βοηθάς.

Δεν το θυμόμουν πριν ξαναπάω. Μα αυτό το μέρος είναι το σπίτι μου. Από 'κει θα ξεκινάω και σ' αυτό θα επιστρέφω, κι όλα τ' άλλα θά 'ναι προσωρινά. Κι ας είναι όλη μου η ζωή προσωρινή, ίσα ίσα για να πω πως άνοιξα τα μάτια μου κι αλλού, μα πάλι εκεί γύρισα.

Μ.

Μια εποχή τελειώνει

Υπάρχουν στιγμές που καταπίνεις τις λέξεις σου γιατί μόνο λάθη μπορούν να προκαλέσουν.
Υπάρχουν λάθη που θέλεις -τόσο πολύ- να κάνεις γιατί δείχνουν σωστά εκείνη την ώρα. Υπάρχουν ώρες που χτυπάει και ξαναχτυπάει η ίδια ιδέα το μυαλό σου μέχρι να σε αναγκάσει να διαλύσεις το μέσα σου για να την κρατήσεις σφαλιστή. (γιατί δεν πρέπει ποτέ να πεις αυτό που σκέφτεσαι -να το θυμάσαι- ποτέ. μπορεί να προξενήσει μεγαλύτερο κακό κι από τις ίδιες τις πράξεις σου.)

Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αφήσεις τις στιγμές να κυλίσουν.
Να ξεγλιστρίσουν  μέσα από τα δάχτυλά σου ελπίζοντας να ξεχαστεί η ελπίδα που έχεις και να γίνει παρελθόν το κραυγαλέο σου παρόν.
(1/4/13)

                                                                                                            Ε.